Na de dood van Alexander was er niet echt een opvolger. Officieel zou zijn gehandicapte stiefbroer Arrhidaios de macht overnemen als Filips III, en de nog ongeboren zoon van Roxana zou hem opvolgen als Alexander IV. De realiteit was echter anders en het rijk werd verdeeld tussen de belangrijkste machtige figuren: Chiliarch, Perdiccas en Antipatros (de strateeg uit Athene), Craterus en enkele Satrapen zoals Antigonos (die burgemeester Frygië, Lykien en Pamphylien innam), Ptolemaios (die Egypte innam) en Lysimachos (die over Thracië heerste).

Hiermee begon een reeks kleine gevechten en territoriale veranderingen. Sommige staten vielen uiteen en werden opnieuw gevormd met een nieuwe territoriale structuur. Ze werden onafhankelijk en werden daarna ontbonden wegens interne ruzies. Deze situatie eindigde in het begin van 281 v.C. met het uitsterven van de generaals. Antipatros en Craterus versloegen Thessalië en vernietigden voorgoed de zeemacht van Athene, die door de Macedonische troepen werd bezet. In Azië probeerde Perdiccas zijn macht uit te breiden, totdat hij in 320 v.C. tijdens een veldtocht in Egypte sneuvelde.

In hetzelfde jaar sneuvelde ook Craterus in de strijd tegen Eumenos in Klein-Azië. Antigonos kreeg de macht over Azië en stierf in 301 v.C. op 81-jarige leeftijd tijdens de slag bij Ipsos in Phrygië. Ptolemaios stierf in 283 v.C. Seleucos werd heerser over Babylon en breidde zijn heerschappij in korte tijd sterk uit. De gevechten gingen lange tijd zo door, en vele heersers stierven en werden snel vervangen door andere. Uiteindelijk werden de rijken verdeeld tussen Lysimachos, die intussen de heerschappij in Europa had veroverd, en Seleucos, die over Azië en Klein-Azië heerste.

Nu begon de strijd tussen Lysimachos en Seleucos, die eindigde met de dood van Lysimachos in 281 v.C. tijdens de slag bij Curupedium. Seleucos zag toen zijn droom om de macht over Europa te grijpen in vervulling gaan, maar werd gedood toen hij de Europese gebieden betrad. Het resultaat van deze machtsstrijd waren de drie overgebleven grote rijken: het Ptolemeïsche Rijk, het Seleucidische Rijk, en het voorouderlijke gebied van Macedonië.

In Griekenland kwamen veel steden bij elkaar om bondgenootschappen te sluiten die hen in een belangrijkere positie zouden brengen. De eerste waren;
– De Aetolische Liga, die de macht greep over bijna heel Midden-Griekenland na het verdrijven van de Kelten, die tot Delphi waren opgerukt.
– de Achaeïsche Liga, die de Peloponnesus omsingelden.
– De Melossische bondgenootschap, in de hele regio van Epirus.

In 276 v.C. volgde een anti-Macedonische bondgenootschap tussen Athene en Sparta op de Chremonidische oorlog. Dit eindigde met de nederlaag van Athene, waardoor Macedonië in 262 v.C. de totale controle kreeg. Daarna kende Pergamos een korte opkomst tussen 228 en 223 v.C., toen Attalos I over een groot deel van Klein-Azië heerste.

Cleomenes slaagde erin Sparta door zijn hervormingen te doen herleven, maar werd in 222 v.C. verslagen door een Macedonische Achaeïsche bondgenootschap en de stad ging weer ten onder. In 224 v.C. werd een Helleense Alliantie onder leiding van Macedonië opgericht met de vereniging van Achaia, Thessaly, Epirus, Akarnany, Boeotia, Phokoe, Lokre en Euboea. Dit verbond leidde de geallieerde oorlog tegen Sparta en Aetoler in 220 v.C.. Dit eindigde met de vrede van Nafpaktos, de laatste vrede die werd getekend voor de komst van de Romeinen in Griekenland.

In feite vestigden de Romeinen zich op Macedonisch grondgebied tijdens de I en II Ilyrische oorlog in 229 en 219 v.C.. Phillipp V sloot toen een verbond met Carthago, op Sicilië, en Aetolië in Rome. Dit leidde tot de eerste Macedonische oorlog in 215-205 v.C.. Die oorlog eindigde met een vredesakkoord. In de tweede Punische oorlog versloegen de Romeinen ‘Carthago’ en Sicilië werd een Romeinse provincie.

Cleomenes managed to make Sparta born again through his reforms, but got beaten in 222 BC by a Macedonian Achaean Alliance and the city went down again. In 224 BC, a Hellenic Alliance leaded by Macedonia was created with the union of Achaia, Thessaly, Epirus, Akarnany, Boeotia, Phokoe, Lokre and Euboea. This Alliance guided the allies war against Sparta and Aetoler in 220 BC, which ended with the peace of Nafpaktos, the last peace signed before the Roman arrival in Greece.

In fact, the Roman established themselves in Macedonian territories during the I and II Ilyrian war in 229 and 219 BC. Phillipp V formed then an alliance with Carthage, in Sicily, and Rome with Aetolia. This leaded to the first Macedonian war in 215-205 BC, which ended with a peace agreement. Ιn the II Punic war, the Roman defeated Carthage and Sicily became a Roman province.