Ik vind het belangrijk om een deel van deze pagina te wijden aan de wereld van het hiernamaals in Spanje. Een groot deel van de Spaanse mythen en bijgeloof komt voort uit de dood en primitieve culten. Sinds de prehistorie bestaan er cultussen die verband houden met het spirituele vlak. Het verhaal van hemel en hel neemt in de meeste culturen op alle continenten veel plaats in. In de loop der tijd raakte het geloof dat de wereld van de levenden en de doden onder bepaalde omstandigheden met elkaar verbonden waren, wijdverbreid. Er is een bepaalde traditie met bijzondere wortels in de populaire en literaire cultuur die tot in onze tijd is blijven bestaan, en dat is het geloof dat de zielen van de doden gevangen kunnen blijven in de wereld van de levenden. In de oude wereld en de Griekse of Romeinse mythologie was het iets dat met een zorgvuldige rituelen met de doden moest worden uitgevoerd om hen een goede reis naar het hiernamaals te geven. Zo was het bij de Grieken de gewoonte om een muntje over de ogen of onder de tong van de overledene te leggen om Charon te betalen. Een van de oorzaken dat de zielen van de doden ronddwalen in de wereld van de levenden kan de gewelddadige dood van de overledene zijn of dat zij niet op de juiste wijze zijn begraven. Daarom was de plicht om de doden te begraven zo belangrijk, dat het een onvergeeflijke prioriteit kreeg.

In Spanje hebben we onze tradities over de dood. De meest populaire zijn de verhalen van de zielen in verdriet of verschijningen van de dood. De verhalen over vampiers en weerwolven, hoewel ze bestaan, zijn over het algemeen schaars.

Misschien wel de beroemdste mythe in Spanje over de dood is die van de La Santa Compaña. Het is een nachtelijke processie van zielen of overledenen die lichtgevende lichtjes dragen en de ijzeren staaf van een buurman dragen wiens dood zij zo aankondigen. Men zegt dat als je door pech met hen kruist, je niet met je ogen moet knipperen en niets moet aannemen van wat ze je aanbieden. Hoewel niet alle mensen hen kunnen zien, maar alleen zij die geboren zijn met de kracht om de doden te zien. Er wordt gezegd dat deze mensen de begrafenissen konden zien die te vroeg zouden plaatsvinden en deze informatie in kennis van de mensen brachten. Naast degenen die met deze kracht waren geboren, verwierven sommigen deze kracht door zich te laten dopen met oliën die uit een walnotenboom werden gewonnen. Deze zieners waren belast met het interpreteren van de ontwerpen van de doden. Zij konden de zielen met pijn helpen of de gemeenschap informeren als er een vloek was. De doden worden in de mythologie aan de mensen getoond als een noodlottige waarschuwing, een slecht voorteken of zelfs als een beschermende geest. Al deze visioenen worden aangeduid als voortekenen van de dood.

Voortekenen van de dood hebben niet alleen betrekking op geesten, maar ook de aanwezigheid van verschillende geuren of dieren in bepaalde omstandigheden kan worden geïnterpreteerd als een teken van de dood. Zo werd de aanblik van bepaalde dieren zoals de wolf, de raaf of de uil opgevat als een slecht voorteken. Volgens de Spaanse mythologie wordt op Allerheiligen met bijzondere aandacht geluisterd naar voortekenen van de dood. De kerkklokken hielpen met de magie van hun geluid de slechte voortekenen in te dammen. De begraafplaatsen worden gevuld met offers zoals bloemen en kaarsen. De hele gemeenschap, vooral op het Spaanse platteland, werd gemobiliseerd en voorbereid op de ontmoeting met overleden familieleden en voorouders. Tegenwoordig gaan mensen op 1 november in heel Spanje naar de begraafplaatsen om bloemen te leggen op de graven van hun voorouders en zich te herenigen met hun familie.