Alexander de Grote

Alexander kreeg voldoende steun van de Macedonische adel en werd na 20 jaar koning van Macedonië. Aangezien het gerucht rond ging dat Alexander overleden was, begonnen de Thebanen in 335 v.C. een opstand tegen Macedonië, die vrij snel eindigde met de totale vernietiging van de stad en de onderwerping van de inwoners.

In 334 v.C. Alexander III trok de Hellespont over, versloeg de Satrapen en veroverde het hele grondgebied van Klein-Azië. In elk district benoemde hij Macedonische heerser. Hij trok verder naar Silicië, waar hij in Issos 333 v.C. de eerste grote slag leverde tegen de Perzische koning Darius III. Hij won dit en koning Darius III sloeg daarom op de vlucht. Na een maand van belegering nam hij ook Tyros en Gaza in en veroverde het vredige Egypte. In 331 v.C. stichtte hij Alexandrië in Egypte en in hetzelfde jaar rukte hij op tot ten noorden van Mesopotamië. Bij Gangamela versloeg hij voor de tweede keer de Perzische koning Darius III en bezette Babylon, Susa, Persepolis en Elebetana. Kort daarna werd Dareios gedood door zijn eigen volgelingen.

Alexander de Grote trok met zijn troepen verder tot aan de grenzen van het huidige Afghanistan, Turkmenistan, Tadschikistan en Oezbekistan. Hij stichtte nog een Alexandrië Basra nabij de plaats waar de rivier ‘de Eufraat’ in de Perzische Golf stroomt. Hij trouwde met Roxana, een Sogdische edelvrouw. Hij integreerde meer Iraans en nam Perzische gewoontes over. In 327 v.C. begon zijn campagne naar India. Onderweg versloegen ze verschillende Indische koningshuizen, maar toen ze bij de Indische rivier Hyphasis aankwamen en geen einde zagen, weigerde het leger verder te gaan. Alexander leidde de troepen met een nieuw gebouwde vloot de Indus af. In 325 v.C. arriveerden zij bij Pattala aan de Indische Oceaan. Hier vormden zij twee groepen om op verschillende manieren terug te keren naar Babylonië. De eerste groep ging via Archosia en een andere groep trok verder met de boot naar het huidige Koeweit, waar de rivier de Eufraat stroomt. De derde groep onder leiding van Alexander verkende de woestijnen van Gedrosiens, ook wel bekend als Belutschistan.

Toen Alexander terugkeerde naar Babylon, waar enkele van zijn districtshoofden zich vestigden en nu ontsnapten. In 331 v.C. moest Antipatros, de heerser van het Europese deel, een opstand van Sparta en een bondgenootschap van enkele andere delen van Peloponnesos onderdrukken. Dit lukts in 324 v.C. Tegelijkertijd brak echter in Opis bij de Tigris een troepenopstand uit, die Alexander met vastberadenheid en strengheid vrij snel onderdrukte.

De hoofdstad van zijn rijk had Babylonië moeten worden, maar alles liep anders. Alexander werd ziek en stierf in 323 v.C. met koorts op 33 jarige leeftijd in Babylonië. Of hij zijn rijk met deze omvang lang had kunnen behouden is moeilijk voor te stellen en ik heb ook mijn twijfels daarover. Hij respecteerde echter wel vanaf het begin de lokale tradities en politieke structuren. Hij organiseerde huwelijken tussen Macedonische districtshoofden en Iraanse vrouwen en bezette belangrijke politieke en militaire posities enkel met Macedoniërs.