De watermeisjes maken deel uit van de traditie van de noordelijke dorpen. Ze waren klein, met ogen, vlechten en gouden wimpers en een ster in de kleur van de zonsondergang op hun voorhoofd. Ze woonden in paleizen onder het water, gingen blootsvoets, droegen mantels van zilver- en gouddraad en droegen witte ringen.

Ze sponnen ‘s nachts goud en kwamen bij zonsopgang uit het water, legden hun creaties te drogen terwijl ze dansten en bij elke stap gele en rode bloemen uit de grond lieten ontspruiten. Als de zon hoger aan de hemel kwam, keerden ze terug naar hun onderwaterpaleizen. Er werd gezegd dat wie een van deze bloemen wist te vangen, voor altijd rijk en gelukkig zou zijn. Er werd ook gezegd dat als een man een gouden draad vond en eraan trok, hij die zou meenemen naar zijn paleizen onder water en kon trouwen met de vrouw die hij wilde.