Er zijn twee verschillende versie over de schepping van mensen en geslacht. De ene versie verklaart dat de oorsprong van die schepping ligt in het verhaal van de stenen van Deukialon en Pyrrha. De andere versie verklaart dat het Prometheus was die het geslacht schiep uit de as van de Titanen en Zagreus, samen met de goede en de kwade gevoelens. Het antwoord op de vraag welke van deze twee versies waar is, laten we even achterwege. Laten we nu eens kijken naar Prometheus.

Zeus besloot op een dag dat hij wil dat mensen hem iets aanbieden, een soort van “bestaansbelasting”. Hij wilde het leven van anderen zuur maken, daarom vroeg hij om het beste vlees van hun dieren. Prometheus stond echter aan de kant van de mensen en legde al het goede vlees in een walgelijke darm op één hoop, terwijl hij alle botten en goten verborg onder een sappig stuk vlees op een andere stapel.
Zeus moest tussen die twee kiezen, en hij nam natuurlijk de mooiste van die twee. Toen hij het verraad besefte, was het al te laat. Maar een beslissing is een beslissing, en zelfs zeus kon niet van gedachten veranderen. Hierdoor moesten mensen vanaf dat moment hem boten en goten geven.

Maar wat moesten mensen doen met al dat lekkere vlees en niets om mee te koken? Prometheus deed weer mee en steelde het vuur van Hephaestus om het te geven aan de mensen. Toen Zeus naar de aarde keek en al het licht zag, gaf hij en bevel aan Hephaestus. Hephaestus moest Prometheus geboeid mee nemen en hem achterlaten in de Kaukasus. Daar komt dag in, dag uit een arend zijn lever eten, die ‘s nachts regenereert om de volgende dag weer te worden gegeten. Een vreselijke straf.