Κατόπιν άρχισε το δέκατο έτος, το οποίο αποφάσισε όλα. Ο Αγαμέμνων απήγαγε την Χρίσης, η κόρη ενός τρωικού ιερέα Απόλλωνα. Ο ιερέας ικέτευσε έπειτα στο Θεό, ο οποίος έστειλε μια πανούκλα στο ελληνικό στρατόπεδο. Όταν οι Έλληνες ρώτησαν τον μάντη Κάλχας, τα συμβούλεψε για να επαναφέρει το κορίτσι. Ο Αγαμέμνων δεν συμφώνησε πραγματικά με αυτό και πήγε σε μια πάλη με Αχιλλέα. Για να τον αποδείξει που ήταν ισχυρότερος, ελευθέρωσε Χρίσης και πήρε τον εραστή Αχιλλέα άντ’ αυτού.

Η αντίδραση Αχιλλέα ήταν να πάει σε μια πάλη και μια φονική απεργία, που υποστηρίχθηκαν από τον καλύτερο φίλο του Πάτροκλος, ο οποίος σταμάτησε επίσης. Με το χρόνο, τα πράγματα άρχισαν να παίρνουν χειρότερα για τους Έλληνες και πολλοί ήρωες χαλάρωναν τις ζωές τους, έτσι Πάτροκλος που αποφασίζεται για να λάβει υποστηρίζει τα όπλα αλλά την καταληγμένη δολοφονία από το Έκτωρ. Αυτό ήταν ένα φοβερό χτύπημα για Αχιλλέα, που το λυπούνται για πάρα πολύ για πολλά έτη και διέκοψε τις πάλες για μερικές ημέρες. Μετά από αυτό, Αχιλλέας αποφάσισε να πάει επιστροφή στην πάλη ο ίδιος και να μην σταματήσει έως ότου ο Έκτωρ ήταν νεκρός και η πόλη του Τροία στις φλόγες.

Ο τρωικός πόλεμος ήταν επίσης μια μάχη Θεών, από τους Θεούς που υπερασπίστηκαν και τις δύο πλευρές που βοηθούν κάθε στρατό. Κατά τη διάρκεια της μονομαχίας Αχιλλέα και του Έκτωρ, παραδείγματος χάριν, Αθηνά τύφλωσε τον τρωικό ήρωα έτσι ώστε Αχιλλέας να μπορεί να τον σκοτώσει. Για να τον ταπεινώσει ακόμα και μετά από τους νεκρούς του, Αχιλλέας πήρε το σώμα του και το έσερνε στο σωρό ήταν ο φίλος του Πάτροκλος θάφτηκε. Κατόπιν κάτι πραγματικά περίεργα και ίσως η διασημότερη σκηνή του “Ηλίας”. Ο Πρίαμος, ο βασιλιάς Τροία και ο πατέρας του Έκτωρ, πήγαν να δουν Αχιλλέα στη σκηνή του στο ελληνικό στρατόπεδο και τον παρακάλεσαν για να απελευθερώσουν το γιο του για να τον θάψουν με έναν κόσμιο τρόπο. Αχιλλέας το του έκανε.

Αλλά οι μάχες συνεχίστηκαν και Αχιλλέας πήρε το χτύπημα από ένα βέλος από το Παρίσι που είχε καθοδηγηθεί από Απόλλωνα. Δυστυχώς, το βέλος είχε χτυπήσει τον αστράγαλό του και πέθανε στιγμιαία. Ακόμη και ο μεγάλος ήρωας Αίας πήγε τρελός με αυτό και σκοτώθηκε με τα χέρια του. Το Παρίσι, ο αρμόδιος όλου του πολέμου, πήρε σκοτωμένο από ένα βέλος από τον Φηλοκτετη. Αυτό ήταν ένας ελληνικός στρατιώτης που πληγώθηκε κατά τη διάρκεια του πολέμου που, μετά από πολλά έτη διαβίωσης στον πόνο, κλήθηκε πίσω από το στρατό του και επέστρεψε την κατοχή των μαγικών βελών Ηρακλής με τον. Αλλά το Παρίσι δεν πέθανε αμέσως και ψαγμένος για τη βοήθεια στο βουνό όπου κατέληξε. Εν περίληψη, πολύς νεκρός αλλά κανένα βήμα προς τα εμπρός.

Ξαφνικά Οδυσσεύς είχε μια ιδέα. Είχε ακούσει τρωικά μάντης ο Έλενος ότι Τροία θα έβλεπε το τέλος του σε ένα άλογο που θα έφερνε την καταστροφή μέσα στο στομάχι του. Και Οδυσσεύς έδωσε την ερμηνεία του της προφητείας. Οργάνωσε το στρατό για να χτίσει ένα τεράστιο ξύλινο άλογο που θα πρόσφεραν στο Τροία ως παρόν και σημάδι του σεβασμού. Οι κάτοικοι του Τροία, πάρα πολύ απρόσεκτο λόγω του ενθουσιασμού της προφανούς νίκης, πήρε το παρόν χωρίς μια αμφιβολία και αδιαφορία των προειδοποιήσεων μάντης Κασσάνδρα.
Τη νύχτα, όταν ήταν όλος ο ύπνος, το στομάχι του αλόγου πήρε ανοικτό και μερικοί ελληνικοί στρατιώτες βγήκαν και άνοιξαν τις πόρτες της πόλης για να αφήσουν όλο το στρατό μέσα. Έσφαξαν απολύτως καθένας. Κανένας δεν αφέθηκε ζωντανός: όχι γυναίκες, όχι παιδιά, όχι ηλικιωμένοι ούτε σκυλιά, γάτες και βοοειδή. Το πολύ-πολύ, πήραν μερικές όμορφες γυναίκες ως σκλάβους. Λεηλάτησαν την πόλη και έκαψαν όλα που ήταν μέσα στους τοίχους. Ήταν το τέλος της λαμπρής του Τροία και μακροχρόνιας υπεράσπισής του ενάντια στον ελληνικό στρατό.

Τροία θα επανοικοδομούταν αργά. Χρειάστηκε το χρόνο, φυσικά, και δεν ήταν ποτέ πάλι η διάσημη και λαμπρή πόλη που ήταν.